Een week lang geen sorry zeggen – overleef je dat?
We zeggen de hele dag door sorry, vaak zonder reden. “Sorry, mag ik er even langs?” “Sorry, dat ik zo laat reageer.” “Sorry, ik had je niet gezien.” Maar wat als je een week lang weigert om excuses te maken? Word je een arrogante eikel, of voel je je juist sterker? Tijd voor een experiment.
Waarom zeggen we zoveel sorry?
Even een simpele observatie: we verontschuldigen ons voor álles. Je loopt per ongeluk tegen iemand aan? Sorry. Je antwoordt pas na een paar uur op een appje? Sorry. Je bestelt de verkeerde koffie en moet het opnieuw vragen? Sorry. Het lijkt wel alsof “sorry” een standaard reflex is geworden, zelfs als we helemaal geen schuld hebben. Maar waarom eigenlijk? Vaak is het een sociale buffer, een manier om onszelf kleiner te maken of ongemakkelijke situaties te verzachten.
De regels van het experiment
De opdracht is simpel: een week lang geen “sorry” zeggen. Maar betekent dat ook dat je ineens respectloos moet worden? Nee. Het gaat erom bewust te kiezen wanneer je wél iets moet rechtzetten en wanneer je onnodig je eigenwaarde naar beneden praat. Alternatieve zinnen zijn toegestaan: “Bedankt voor je geduld” in plaats van “Sorry dat ik te laat ben.” Of gewoon eerlijk zijn: “Ik was afgeleid, maar laten we verdergaan.”
Dagboek van de uitdaging
Dag 1: Moeilijk. Heel moeilijk. De eerste paar uur betrap ik mezelf er al tien keer op dat ik een sorry wil droppen. Ik bots tegen iemand op en slik het net op tijd in. In plaats daarvan lach ik en zeg: “Oeps, dat was niet handig.” Geen boze blikken. Niks aan de hand.
Dag 3: Het voelt bevrijdend om niet steeds excuses te maken voor dingen die niet eens echt een probleem zijn. Ik merk ook dat ik scherper word op anderen—hoe vaak zij sorry zeggen. Het is bizar hoeveel we onszelf verontschuldigen voor kleine, onschuldige dingen.
Dag 5: Dit begint een probleem te worden. Iemand wijst me erop dat ik “best bot” overkom als ik geen sorry zeg. Oeps. Of eh… Niet oeps. Tijd voor een betere balans.
Dag 7: Ik voel me zelfverzekerder. Door bewust te kiezen wanneer ik mijn excuses maak, voelen de momenten waarop ik het wél doe oprechter. Het is niet langer een woord dat ik er gedachteloos uit gooi.
De reacties van anderen
Niet iedereen is fan. Sommigen merken het amper op, anderen vinden me ineens “directer.” Een paar vrienden beginnen zelfs hun eigen sorry’s te tellen en realiseren zich hoe vaak ze zich verontschuldigen. Het meest opvallend? De wereld vergaat niet als je een keer geen sorry zegt.
Wat hebben we geleerd?
Minder sorry zeggen betekent niet minder beleefd zijn. Het betekent wel bewuster omgaan met hoe je je uitdrukt. Sorry kan soms een excuus zijn om conflicten te vermijden of onszelf kleiner te maken. Maar als je leert het alleen te gebruiken wanneer het écht nodig is, voelt het krachtiger.
Conclusie
Misschien moeten we niet stoppen met sorry zeggen, maar wél leren wanneer het écht nodig is. En de rest van de tijd? Gewoon stevig in je schoenen staan en doorgaan.
