Dagboek van mijn katerdag in bed

Schaam je je voor je kater? Waarom zou je? Lees en leef even met me mee:
Zondagochtend. Ik word wakker. Gaat wel oké eigenlijk, maar ik heb een ranzige smaak in m'n mond. Nasty. Ik ga naar de badkamer, poets mijn tanden.

M'n bloedsomloop wordt blijkbaar ook wakker. Mijn hoofd begint langzaam, heel langzaam te bonken. Ik voel me misselijk. Leven en emoties in slow motion, net zoals de pijn. Alles is even kut. Ja, het was laat gisteren. Maar zo laat. Godver.

Het laatste appje dat ik stuurde was om 05:32. Ik heb dus maar drie uurtjes geslapen. De vermoeidheid wint, ik moet terug naar bed. In de keuken vul ik een flesje met water. Bijzonder eigenlijk, de vorm van zo'n fles, past mooi in mijn hand. Voelt chill. Koud, rond, beetje nat. Zo leuk.

Nu lig ik er weer. Ik lig niet lekker man. Het is te warm. Het is te koud. Mijn ogen zijn droog, mijn mond ook. Water helpt niet, elke slok maakt de pijn erger. Het maakt me misselijk. Ik ren naar de badkamer, ik moet overgeven. Ik blijf er een paar minuten zitten, met mijn armen om de wc-bril heen. Bijzonder eigenlijk, alsof dit ding speciaal gemaakt is voor mijn knuffel. Fucking hell, zie mij nou zitten. Wat doe ik met mijn leven.

Ik heb me weer eens laten gaan. Ik zou niet meer dan twee drankjes nemen. Zoals altijd. Ik verplicht het mezelf. Zoals altijd. Ik gooi het raam open. Linksonder zit een klodder vogelpoep. Ook wel bijzonder eigenlijk. Die kunstacademie freaks verkopen zulke shit als kunst.

Zondagmiddag. Ik kom weer een beetje bij bewustzijn. Ik haal diep adem. De herinneringen aan gisteren zijn als beslagen spiegels. Ik wil me niet bewegen. Ik heb nog geen zin in mijn telefoon. Ik ben gedwongen om mezelf bezig te houden met mezelf en mijn gedachten. Ellendig gevoel. Maar ook mooi. Vandaag even schijt aan verantwoordelijkheden. Ik veeg over mijn arm, er ligt een glanzend zweetlaagje op.

Ogen vallen weer dicht. Golven, rondjes, lichtjes. Beelden uit het verleden, soms de toekomst. Deze fucking hoofdpijn. Moet de wodka zijn. Uren gaan voorbij. Vandaag even niks. Is mijn deken ooit zo lekker geweest? Ik draai mijn kussen om. Heerlijk. Koud.

Ik schaam me.

Ik zeg het etentje met mijn ouders vanavond af via een appje. Mijn appje klinkt wel heel depressief eigenlijk. Ik gooi er tien hartjes en een kusje bij en druk op verzenden. Weer te warm. Dorst en opeens honger. Terug in de keuken, strompelend. Hoe lekker zo'n banaan is. Heb ik er eigenlijk ooit echt van genoten? Vandaag beleef ik alles opnieuw, als een eerste keer - mag vaker zo zijn.

Ik lach even. Over, hoe ik onderweg naar huis de oud papier stapel van mijn buurvrouw heb opgefucked. Haha. Fuck. Hoofdpijn.

Spinnenwebben aan het plafond. Hoe oud wordt zo'n spin eigenlijk? Ik val in slaap.

Zondagavond. Ik word wakker. Geen hoofdpijn. Mijn deken ligt aan mijn bedeinde, weg- en in elkaar getrapt. Duizelig nog steeds. Maar ik ben chill. Ik ben blij. Mijn kamer, een rehabilitatiecentrum. Waar een lichaam eigenlijk allemaal toe in staat is.

Gisteravond lijkt jaren geleden. Was echt laat. Ben nu wel uitgeslapen, ik ben verliefd op slapen. Ik lig, heerlijk, stoned. Ik blijf nog even langer liggen.

Buiten tjilpen vogels. Alsof ze zingen. Ik glimlach. Zo mooi.

De lucht is fris, het ruikt puur en aangenaam. Ik heb het niet meer zo heel warm. Ik heb het niet koud. Ik doe m'n raam weer dicht. Linksonder nog steeds vogelpoep. Bijzondere shit, zoveel tijd voor jezelf.

Ik ben chill. Dankjewel kater. Je gaf me deze dag, maakte 'm van mij. Ik gooi het laatste slokje water achterover. Ik ben vandaag herboren.