Emma's dilemma: 'Flirt hij straks met andere vrouwen in de kroeg?'

dilemma 2
Schurende spijkerbroeken, teleurstelling in het mannelijk geslacht en het zwembandrandje wat met geen mogelijkheid lijkt in te slinken. Redacteur Emma schrijft eens in de zoveel tijd over een dilemma dat haar opfokt.
Deze keer: (hoe kan het ook anders) de avondklok.

Avondklok

De geur van zweet, duwen bij de entree, flirten met vreemden en zelfs de dronken adviezen op gore wc’s - ik mis het uitgaansleven in iedere porie van mijn lijf. Tegelijkertijd vind ik het granny leven dat ik leid inmiddels ook zijn charme hebben. Vijf voor negen straalbezopen mijn huis binnen rennen om vervolgens hangend over het balkon te genieten van wegpiraten die achterna worden gezeten door brommende politie agenten. Of de heftige discussies op de vrienden apps over de stelling of we in het weekend voor de lunch van 13:00 tot 20:45 moeten gaan of dat we kiezen voor een diner dat tot half vijf duurt.
De avondklok maakt wat in ons los. En dat is niet zo gek ook. Vooral de twintigers van nu zien hun gouden jaren aan zich voorbij vagen. Het zijn de jaren waarin we eindelijk onze eigen broek kunnen ophouden, ondoordachte dure aankopen kunnen doen of waar we stiekem een trio kunnen hebben zonder daarmee een thuiszittende gezin kapot te maken… Maar in plaats daarvan eten en werken we aan de keukentafel, al tien maanden lang. Het is de tafel waaraan we tot 21:00 gasten mogen ontvangen, waar we na de persconferentie ons verdriet wegdrinken, waar we af en toe seks op hebben, maar vooral de tafel waar veel discussies aan worden gevoerd. Want wat is de invloed van alle opgelegde regels? En misschien nog wel belangrijker: wat gaat er allemaal naar de klote?

Verpaupering

In ieder geval het plezier in het leven. Al tien maanden lang, drinken we ons lam met drank die we op tijd moeten inslaan. Gebruiken we drugs uit pure verveling en bestellen we sigaretten bij een dealer. Al tien maanden lang wandelen we zaterdags met een kop koffie in de hand door een park of bos. Normaalgesproken de plek waar we door wildvreemde mannen worden nagekeken en we ons - ondanks ons ellendige brakke hoofd - aantrekkelijk voelen. Maar nu kijken diezelfde mannen stoicijns voor zich uit omdat ook zij zijn uitgeblust door de sleur. En dat geldt niet alleen voor die mannen in het park, zelfs de vuilnismannen hebben geen puf meer om te fluiten. Als je het mij vraagt is dit pure verpaupering van het leven.Maar eerlijk is eerlijk. Mijn leven is niet alleen verpauperd, in veel opzichten is het ook verrijkt. Sinds maart ben ik namelijk voor het eerst in mijn leven écht verliefd. Zo verliefd dat ik zelfs ga samenwonen. Het voelt goed. Door het lockdown leven zijn we inmiddels twee handen op één buik, maar er is ook een kant die ik niet van hem ken. En dat baart me enigszins zorgen. Want hoeveel gesprekken we ook hangend over het balkon hebben gevoerd, ik weet niet hoe hij zich gedraagt in de ‘normale wereld’. Is het een vechtersbaasje? Flirt hij met andere vrouwen als hij in de kroeg staat? Of is hij jaloers als ik met andere mannen dans? De tijd zal het leren. Vooralsnog zit hij om 21:00 naast me op de bank, klagen we over de belemmeringen, genieten we van elkaars aanwezigheid en fantaseren we over de toekomst.