Je kent ze wel: die mensen die je het ene moment laten zweven en het volgende moment laten crashen. Ze laten je wachten, geven je net genoeg aandacht om je te laten hopen, en tóch blijf je terugkomen. Waarom werkt het zo? Waarom zijn juist de mensen die het slechtst voor ons zijn, vaak het moeilijkst los te laten? Spoiler: het zit diep in je brein geworteld.
Het mysterie van de foute keuze
Waarom zijn de mensen die goed voor ons zijn vaak zo… saai? Het lijkt alsof hoe minder iemand beschikbaar is, hoe harder we ons best doen om ze voor ons te winnen. Een deel hiervan is pure psychologie: we willen wat we niet kunnen krijgen. Iemand die ons afwijst, speelt onbewust in op onze diepste onzekerheden. Als we diegene tóch kunnen laten blijven, voelen we ons even onoverwinnelijk.
Daarnaast houdt de spanning ons vast. Onvoorspelbaarheid triggert onze hersenen om op scherp te staan. Je weet nooit wat je kunt verwachten – en juist dat maakt het verslavend.
Dopamine, drama en destructie
Liefde en drugs lijken meer op elkaar dan je denkt. Elke keer dat iemand die ‘fout’ voor je is je aandacht geeft, krijg je een shot dopamine. Dat is dezelfde stof die vrijkomt bij drugs, alcohol en andere verslavende gewoonten. Maar net als bij een verslaving heb je steeds meer nodig om hetzelfde gevoel te krijgen. En voor je het weet, zit je vast in een cyclus van drama, afwijzing en hoop.
Een gezonde relatie voelt minder intens omdat je niet constant hoeft te vechten voor bevestiging. Maar als je gewend bent aan emotionele achtbanen, voelt stabiliteit als een afkickproces.
Waarom stabiliteit saai lijkt
Je hebt vast weleens gedacht: Waarom voel ik niks bij diegene die wél lief voor me is? Dat komt omdat we spanning vaak verwarren met passie. Liefdevolle, betrouwbare partners zorgen niet voor pieken en dalen – en als je gewend bent aan chaos, voelt dat als een gemis.
Het probleem is dat een gezonde relatie niet betekent dat het leven saai moet worden. Het betekent alleen dat je liefde niet langer als overlevingstocht hoeft te zien.
De illusie van ‘maar ik kan hem/haar veranderen’
Misschien het grootste excuus van allemaal: Ja, hij/zij is niet perfect, maar bij mij is het anders. Die gedachte houdt mensen vast in ongezonde relaties. We denken dat als we maar genoeg geven, die persoon zal veranderen. Maar in werkelijkheid veranderen mensen alleen als ze dat zelf willen.
Liefde is geen project. En je verdient iemand die je niet hoeft te ‘redden’ om waardig gevonden te worden.
Hoe je uit de cyclus breekt
Oké, we snappen nu waarom we vallen voor het verkeerde. Maar hoe stop je ermee?
- Herken het patroon – Wees eerlijk over je datinggeschiedenis en vraag jezelf af waarom je steeds op dezelfde types valt.
- Stop met romantiseren – Drama is niet gelijk aan liefde. Gezonde liefde kan óók spannend zijn, zonder dat het je energie sloopt.
- Kies bewust – Ga niet alleen af op chemie. Kijk naar hoe iemand je écht behandelt.
- Werk aan jezelf – Vaak ligt de aantrekkingskracht voor ‘fout’ gedrag in onze eigen onzekerheden. Hoe sterker jij in je schoenen staat, hoe minder je vatbaar bent voor destructieve relaties.
Tijd voor iets beters
Fout kan spannend zijn, maar misschien is het tijd om op iets te vallen dat niet eindigt in drama. Stabiliteit betekent niet dat er geen passie is, alleen dat je hartslag niet elke dag op standje overleven hoeft te staan. Misschien is dat de echte thrill.
