Meghan Markle deelt hartverscheurende details over miskraam

Meghan Markle kreeg in juli 2020 een miskraam, en deelt aangrijpende details over deze heftige gebeurtenis.

De hertogin van Sussex beschrijft hoe ze een zwangerschap verloor de dag nadat zij en prins Harry in juli 2020 hun landhuis in Montecito, Californië, betrokken."Die ochtend in juli begon net als elke andere dag: ontbijt klaarmaken, de honden eten geven, ontbrekende sok zoeken, vitamines innemen”, schreef Meghan in een column voor The New York Times.

Nadat Meghan de luier van Archie verschoonde, voelde ze een hevige kramp. "Ik viel met hem in mijn armen op de grond en neuriede een slaapliedje om ons allebei kalm te houden, waarbij de vrolijke melodie contrasteerde met mijn gevoel dat er iets niet klopte. Ik wist het, terwijl ik mijn eerstgeborene knuffelde, was ik mijn tweede aan het verliezen.”

Uren later lag Meghan in een ziekenhuisbed. "En ik hield de hand van mijn man vast. Ik voelde de natheid van zijn handpalm en kuste zijn knokkels, nat van onze tranen. Ik staarde naar de koude witte muren, mijn ogen glazig. Ik probeerde me voor te stellen hoe we hier van zouden genezen.”  In de Netflix-documentaire van Meghan en Harry liet de Prins weten dat hij geloofde dat de miskraam te maken had met stress als gevolg van een privacy-rechtszaak die Meghan destijds aanspande tegen The Mail on Sunday over een privébrief die ze haar vader had gestuurd, hoewel officieel medisch advies stelt dat stress geen verhoogd risico op een miskraam met zich meebrengt.

Volgens Harry: "Ik geloof dat mijn vrouw een miskraam kreeg door wat er met de Mail gebeurde. Kan ik dat met zekerheid zeggen? Nee, maar gebaseerd op wat ik heb gezien, zeg ik: die miskraam gebeurde door wat ze met haar deden.” Meghan schrijft verder: “Een kind verliezen betekent een bijna ondraaglijk verdriet met zich meedragen, dat door velen wordt ervaren, maar waar weinigen over praten."

Ze vervolgt: "In de pijn van ons verlies ontdekten mijn man en ik dat in een kamer met 100 vrouwen, 10 tot 20 van hen een miskraam hebben gehad. Ondanks de enorme gemeenzaamheid van deze pijn, blijft het gesprek taboe, doorspekt met (onterechte) schaamte en het bestendigen van een cyclus van eenzame rouw. Sommigen hebben dapper hun verhaal gedeeld; ze hebben de deur geopend, wetende dat wanneer één persoon de waarheid spreekt, dit een vrijbrief is voor ons allemaal om hetzelfde te doen.”