Jouw ouders waren vroeger misschien wel tof en zo, maar ze konden ook je hele humeur om zeep helpen. Wanneer je samen met ze ging shoppen bijvoorbeeld. Of wanneer je juist terug kwam van het shoppen.

Ik weet niet of dit ook bij jou was, maar gele Wicky (= sinaasappel) is toch wel de goorste kleur die je kan krijgen. Terwijl je keuze hebt uit de smaken aardbei, framboos, fruit ect. krijg jijfuckingsinaasappelsmaak. Hoe kut kan het lopen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet verwend of iets, maar als het op frisdrank aankomt moet ik gewoon de echte hebben. Coca Cola en dus niet gewoon "cola". B-merk frisdranken smaken sowieso altijd verlept en die zooi moet je niet hebben of willen.

Top. Ga je met je ouders kleding shoppen, besluiten zij dat je opeens nieuwe patta's nodig hebt. En niet zomaar patta's, nee. Stevige schoenen die je voeten goed ondersteunen en waar je lang plezier (HA! PLEZIER ZEGGEN ZE!) van zal hebben. Waar kom je dan op uit? Inderdaad: berg/wandelschoenen. En iedereen weet dat je daar nul chicks mee fixt. Helaas.

Kids moet je altijd pushen om dingen te eten die ze niet willen eten. Snap ik. Maar als ik al een paar heb geproefd en ik vind het niks, dan is het toch klaar? Waarom forceer je mij dan nog om ALLES op te eten? Nog twee happen van deze zuurkoolschotel en ik barf de kat onder, mam.

"Doe deze maat L, kan je er een paar seizoenen mee doen schat". Nee. Dat wil ik helemaal niet. De jassen zijn te groot en lelijk. En ik wil helemaal niet volgend seizoen met dezelfde jas lopen ouwe. Dan is 'ie allang weer uit de mode. Zucht.

Altijd. Maar dan ook ALTIJD reden we er voorbij. Nooit gingen we even een hamburger halen. Niet eens een euroknaller. "We hebben eten thuis" was het altijd. Ja, maar geen McDonalds-eten pap.