Ritchy's Romance: Het 'Millennial-Syndroom'

header ritchysromance 2
Vragen jullie jezelf ook wel eens af, wat is liefde nou precies? Soms denk ik het antwoord te weten, maar toch laat ik met regelmaat om 4 uur ‘s nachts op het Leidseplein het tegendeel zien. Kortstondige intense romances van een paar uur verstoren mijn zoektocht naar de ware. Alhoewel, er is geen betere weergave van hoe daten er anno 2020 uitziet. We scharrelen, hebben one night stands, daten vrijblijvend en houden alles wat gevoelens betreft op afstand. We zijn er absoluut niet trots op, maar toch is dit de manier van daten deze tijd. We geloven niet meer in liefde zoals onze grootouders dat deden, nummers zoals Let Me Love You hebben plaats gemaakt voor Side Chick en we hebben nooit genoeg aan wat er op dat moment speelt. We zijn allemaal ten prooi gevallen aan het ‘ Millennial-syndroom’ en ik hou mijn hart vast voor de toekomst. Gevoelens zijn scheldwoorden geworden
Ik bedoel, ik ga niet doen alsof ik hier niet schuldig aan ben hé. Tindermatches worden verzameld als postzegels en gesprekken worden gevoerd met dezelfde regelmaat en diepgang als op een callcenter. We daten om het daten, geven zo min mogelijk bloot van onszelf en zodra iets dan toch te dichtbij komt trekken we een sprintje. Vaak rechtvaardig ik dit ook nog in mijn hoofd onder het mom van: “Ze was toch niet echt mijn type of het zou toch niet werken”. Kan iemand mij vertellen hoe ik hier ben beland? Wanneer is het geloof in de ware gestopt en heeft dat plaats gemaakt voor liefde op het eerste datingapp-gezicht? Wat is er precies gebeurd dat gevoelens bijna scheldwoorden zijn geworden en daar ook minimaal anderhalve meter afstand van gehouden moet worden? Waar zijn de tijden van liefde op het eerste gezicht gebleven? Het is bijna arrogantie te noemen, het is namelijk nooit genoeg, we verdienen altijd meer en er is altijd een mooier of beter schip aan de horizon. Fuck dat hele millennial-syndroom en die gedachtegang.
Die instelling is eigenlijk alles wat er mis is met deze tijd. Denk even terug aan hoe prachtig alles was. Ik weet nog dat vroeger elke msn-naam gevuld was met emoij’s en/of afkortingen en ik mij de gelukkigste persoon op de wereld voelde als dat over mij ging. Het idee dat elk R&B nummer betrekking had op jouw situatie en die versterkt werd door de eindeloos niets maar zoveel zeggende Sms’jes die je elkaar stuurde. Nu ik eraan terugdenk krijg ik vlinders in mijn buik, vlinders voor de onschuld die ik vroeger kende en vlinders bij het idee dat ik dat nu weer zou voelen. Hoe mooi zou het zijn als we weer opnieuw beginnen en teruggaan naar de oorsprong? Terug naar rauwe, onschuldige en pure liefde.
Marteling stoppen

Met die gedachte heb ik besloten dat het vanaf nu stopt voor mij, want genoeg is genoeg. Ik ga liever een aantal keer grandioos op mijn bek zoekend naar iets dat echt is, dan dat ik de schijn blijf ophouden. Eerlijkheid duurt het langst en is het niet de hoogste tijd dat deze marteling stopt?
Er zijn namelijk méér dan genoeg mensen in onze omgeving die het wel kunnen, dus waarom lijkt het voor anderen dan onbereikbaar? Waarom maken wij niet van wat wij zien als uitzondering niet ook gewoon onze norm? Waarschijnlijk zijn ik en vele anderen zo geworden door ons eerste gebroken hart, dat moet eigenlijk wel als ik dan toch eerlijk ben. Een wijs man zei ooit: “Je eerste liefde is het liefste en de eerste snee is het diepste.” Nooit verwacht dat een nummer van Drake zo on point zou zijn.
Is er een kans dat mijn hart nog een keer gebroken gaat worden? 100%. Ga ik dat dan minder kut vinden? Zeker niet. Maar alleen door jezelf open te stellen, ga je het meeste uit de liefde halen en dat heb ik ervoor over. Er is een reden dat er zoveel lovesongs zijn geschreven en dat er wordt gezegd dat niets zo sterk is als liefde. Ik ga het gewoon proberen, mijn ware loopt ergens vrij rond en wie je ook bent, ik ga je vinden. Want als ik heel eerlijk ben raak ik zo langzamerhand wel klaar met het Leidseplein en korte romances.