Ritchy's Romance: Iedereen heeft dezelfde kleur als de lichten uit zijn

Deze week heb ik besloten dat ik een oud stuk van mijzelf deel, één stuk dat aantoont dat racisme iets is wat je aanleert. De reden daarvan is dat ik namelijk ongelooflijk geschrokken ben van de wereld waarin wij leven. Één wereld waarin samenscholing voor een overleden voetballer als iets moois bestempeld wordt door het AD en de demonstratie op de dam in twijfel wordt getrokken. Ik ben wit en ik ben geboren met privileges. Ik ben van mening dat mijn huidskleur niet langer mag bepalen of ik meer uit het leven kan halen dan iemand anders met een andere huidskleur. Elk leven doet er toe en iedereen hoort dezelfde rechten te hebben.
Ik zal nooit begrijpen hoe het voelt om met deze lasten te leven, maar het enige wat ik wil laten weten is dat ik jullie hoor en bij jullie sta. Ik ben bereid één extra stap te zetten. Jij ook? Lees je in en doneer, enkel zeggen dat je zelf geen racist bent is namelijk niet meer genoeg. Black lives matter.

Jamal

Het zonnetje schijnt en ik heb zonder te rennen de bus gehaald. Er is nog een tweezit vrij, dus daar ga ik zitten. Met het zweet op mijn voorhoofd besef me dat ik echt een grafhekel aan rennen voor de bus heb. Bij de eerstvolgende bus halte stappen er een moeder een een jongen van een jaar of zeven in. Het jongetje komt naast mij zitten en zijn moeder neemt plaats achter ons. Ik heb een samenvatting in mijn hand en probeer de laatste stof voor mijn tentamen door te nemen. Het jongetje kijkt me al de hele tijd aan en ik ben op het punt gekomen dat ik hem niet langer kan negeren. “Hoi", zeg ik terwijl hij mij doordringend aankijkt. Het valt mij meteen op dat hij op mijn broertje lijkt, een gigantische glimlach en een boefjes uitstraling. Alleen heeft hij een andere afkomst, voor de rest is het twee druppels water. ‘Hoi, ik ben Jamal. Wat ben je aan het doen?’ ‘Ik probeer mijn tentamen, ik bedoel toets nog even door te nemen.’ ‘Toetsen zijn stom, als ik meester ben hoeft niemand toetsen te maken.’ Ik lach hardop en blijf met hem praten.

Kippenvel

‘Wil je later meester worden?’ Vraag ik hem. Hij kijkt even voor zich uit en denkt daar even over na. ‘Liever voetballer, maar mijn vader zegt dat ik misschien ook iets anders moet bedenken. Ik ben wel heel snel.’ Na zijn antwoord vraagt hij of ik Nederlands ben. Mijn reactie is: ‘Ja, jij toch ook?’ Zijn antwoord bezorgt mij kippenvel. ‘Nee, ik ben een kind.’ Hij praat nog even door, maar het schiet allemaal langs mij heen. Zijn moeder staat op en pakt het jongetje bij de hand. Jamal roept me nog kort na: ‘Doei meneer, ik hoop dat je de toets haalt.’ Jamal is nu verdwenen en slechts een herinnering.

Kleurloze wereld

Het antwoord van Jamal heeft mij in een houdgreep en ik blijf erover nadenken. Terwijl wij in een wereld leven waar racisme zo sterk aanwezig is en zwarte piet nog steeds als normaal beschouwd wordt door sommige, leeft Jamal in een kleurloze wereld. In zijn wereld is iedereen gelijk, één wereld waar onschuld en geluk de boventoon voeren. Mijn hart breekt in 1000 stukjes met het idee in mijn achterhoofd dat Jamal deze onschuldigheid gaat verliezen. Hij wil profvoetballer of meester worden, zou hij nog steeds hetzelfde toekomstbeeld hebben als hij zich ervan bewust was wat er allemaal in deze wereld omgaat. DIT VIND JE OOK LEUK: EEN BRIEF AAN ALLE MOEDERS

Verbroedering

Ik typ willekeurig racistische gebeurtenissen in op Google en de eerste pagina die ik aanklik geeft alleen al een tijdlijn weer binnen de sport. 2013, Jozy Altidore wordt uitgejouwd door zijn eigen thuispubliek en krijgt oerwoudgeluiden naar zijn hoofd geslingerd. In 2014 vond er een incident plaats dat vooral profileerde door de reactie. Dani Alves krijgt tijdens een duel van Juventus een banaan naar zijn hoofd gegooid en als reactie neemt hij een hap van het stuk fruit. Is dit het ‘topsportklimaat’ waar jongens als Jamal in terecht moeten komen? Is dit überhaupt wat wij voor beeld hebben? De essentie van sport was toch vermaak en verbroedering?

‘Wit is ook een kleur’

Heb je ooit de documentaire ‘Wit is ook een kleur’ van Sunny Bergman gekeken? Zo niet, dan kun je iets aan je agenda toevoegen deze week. Er is een gedeelte in de film waar kinderen twee babypoppen voorgeschoteld krijgen en zij moeten kiezen met welke ze willen spelen. Het onderzoek betreft dertig kinderen van diverse etniciteiten en 29 kinderen kiezen zonder te kunnen zeggen waarom voor de witte pop. In de daaropvolgende scène krijgen diezelfde kinderen een plaatje voor hen met vijf jongens met alles hetzelfde op de huidskleur na. Er volgen nu twee vragen, wie is het slimste en wie is het stoutste? Bijna iedereen wijst het witte kind aan als slimste en het donkere kind als het stoutste. Hoe ziet onze toekomst eruit als kinderen de wereld op deze manier zien zonder dat zij zich daar bewust van zijn? Hoe kunnen we accepteren dat dit normaal is en kinderen hun onschuld verliezen?

Hoop in de wereld

Er wordt altijd gezegd dat kinderen de toekomst zijn en om die reden weiger ik mijn hoop in de wereld op te geven. Misschien kunnen we Jamal polsen voor een bijbaan in de tweede kamer naast zijn bestaan als leraar. Of wie weet heeft hij een vriend of vriendin met dezelfde ambities. Misschien zijn wij zijn nu de weg kwijt, maar dat komt een einde aan. Laten we met zijn allen de stap zetten om ervoor te zorgen dat kinderen als Jamal hun onschuld niet verliezen. En om twee mensen die duidelijk de wereld niet snappen hun slagzin naar beter aan te passen: ’ Let’s make the world great again en willen jullie meer of minder geluk?’ Inderdaad, dat dacht ik al. Dat gaat Jamal wel even regelen. Want tussen de eindeloze oorlog van mensen die denken dat Zwarte Piet normaal is en het racisme in Nederland wel meevalt door, zijn jullie schijnbaar vergeten dat iedereen dezelfde rechten hoort te hebben en dat we allemaal dezelfde kleur hebben als de lichten uitgaan.
DIT VIND JE OOK LEUK: EEN OPEN BRIEF AAN DE WARE