Ritchy's Romance: Welkom bij de club van bindingsangst

Je bent prachtig op elke manier. De geur van je haar blijft dagen bij mijn hangen en bij elk appje dat je mij stuurt hoor ik je stem. Je vraagt me of ik vanavond tijd heb en wil afspreken. Alles in mij schreeuwt: “JA!” Alleen mijn vingers typen: “Nee, het gaat allemaal te snel.” Typisch, daar gaan we weer.

Het allerliefste wil ik je vragen stellen. Vragen waarvan ik weet dat je mij een antwoord kunt geven en waar je ook eerlijk over zult zijn. Eerlijkheid die ons dichter bij elkaar brengt, eerlijkheid die ik liever ontwijk. Dat zijn precies de vragen die ik meteen inslik, omdat ik bang ben dat de antwoorden precies zijn waar ik op hoopte. Vaak denk ik dat ik alleen ben, dat er niemand is die dit gevoel kent. Dat ik alleen eindig, terwijl iedereen settelt. Alleen hoor ik dat steeds meer mensen deze angst voelen en ervaren. We zijn liever alleen dan afgewezen en liever verloren dan verlaten. Herken je dit? Welkom bij de club van bindingsangst.

De club van bindingsangst is een club met evenveel leden als alle studentenverenigingen in Nederland bij elkaar opgeteld en dan vermenigvuldigd met twee. Kenmerkend zijn trust issues en ervaring met problemen in relaties. Er is geen inschrijfproces of ontgroening, zonder dat je er erg in hebt hoor je er in ene bij.

De enige voorwaarde is dat mensen met je hart hebben gespeeld, je voorgelogen hebben, je tijd verspild hebben of één van de andere 25 opties op de lijst. Het is een club die je voor altijd zal veranderen, tenzij je ervoor kiest je te verzetten tegen het nieuwe normaal.

Misschien is het goed om te laten zien waar mijn lidmaatschap vandaan komt, anders klinkt het zo heftig. Ik heb mijn hart weggegeven, ben mijn hart even vaak verloren en ben inmiddels een pro

geworden in de stukjes aan elkaar lijmen. Ik was het type dat hardviel totdat ik dat niet meer deed. Ik wilde je hele dagen appen

, was bereid om liefdesbrieven voor je te schrijven en samen konden we de wereld dragen. Wie wil dat nou niet zou je denken toch? Een hoop mensen, kan ik je vertellen.

Er is mij zo vaak A verteld, maar B getoond. Het perfecte plaatje voor gehouden om vervolgens buiten de lijntjes te kleuren. Ik ging van zoeken naar een forever naar mijn gevoelens zie je never.

Hoe meer tijd er passeerde, hoe minder ik voelde. Hoop is de hofleverancier van teleurstelling en dat werd mijn manier van naar de wereld kijken.

Het heeft ervoor gezorgd dat ik een onjuist beeld aan de wereld geef. Een beeld waarvan ik wil dat mensen het zien EN geloven. Een beeld dat gevoelens op afstand houdt, een beeld dat zegt: zelfvertrouwen, aan aandacht geen tekort en ik ben klaar voor de wereld.

Ik geef trouwens toe, dat is een beeld dat jullie allemaal leuk vinden. Een beeld dat ik zelf ben gaan geloven. Maar tegelijkertijd hou ik met dat beeld misschien ook al het moois wat er zou kunnen zijn op afstand. Het komt nu wel vaker voor dat iemand oprechte interesse toont, maar ik durf het niet. Alles wat je zegt klinkt echt, alleen heb ik het al zo vaak gehoord. Ik trek alles in twijfel door het meisje voor je en dat is eigenlijk helemaal niet eerlijk. Soms ben ik doodsbang. DIT VIND JE OOK LEUK: RITCHY'S ROMANCE: HET MILLENNIAL SYNDROOM

Alleen zijn die laatste drie zinnen nou net het probleem. Waar ben ik nou precies bang voor? Iemand toont oprechte interesse en ik refereer dat aan het meisje dat mij eerder aan het lijntje hield. Alles klinkt echt, maar ik ga ervan uit dat het nep is. Het zou mijn lot uit de loterij kunnen zijn, maar ik zie het als een marktplaats oproep.

Ik trek alles in twijfel door het meisje dat alleen mijn aandacht wilde, omdat zij onzeker was. Is het eerlijk dat ik mensen afreken op wat er vroeger is gebeurd? Is het eerlijk dat ik blijf weg rennen voor gevoelens? Tuurlijk niet. Ik ben klaar met rennen en dat is niet alleen omdat mijn conditie slechter is geworden door Corona. Ik ben klaar met het verstoppen voor monsters onder het bed.

Ik kan mijn muren hoog blijven houden en de gordijnen dicht. Alleen houdt dat in dat er nooit iets anders dan grondverf op de muren komt en de planten nooit zullen bloeien. Geen zonlicht en dezelfde sleur. I’m over it.

Het is hypocriet om mensen geen kans te geven en dat te rechtvaardigen op basis van mijn eerdere ervaringen.

Mocht je je in bovenstaande herkennen? Laat je verleden jouw toekomstbeeld niet tekenen. Misschien staat de ware op dit moment voor jouw hermetisch afgesloten deur. Het is tijd om de sloten eraf te halen. Laten we elke romance instappen alsof het je laatste zal zijn en dan zullen we zegevieren. Hoe mooi zou het zijn als je kunt zeggen dat je niet diegene zijn of haar eerste was, maar wel de laatste? DIT VIND JE OOK LEUK: RITCHY'S ROMANCE SEKSUELE PRIKKELS