Iedereen kijkt, niemand geeft het toe
Love Island, Ex on the Beach, Echte meisjes in de jungle—programma’s waar we massaal om lachen, maar toch allemaal kijken. We noemen het ‘guilty pleasures’ en doen alsof we het alleen opzetten om ons te verbazen over hoe dom mensen kunnen zijn. Maar als we eerlijk zijn, zitten we elke aflevering weer klaar met popcorn en groepsapps vol sarcastisch commentaar. Waarom is dit soort televisie zo verslavend?
Waarom dom drama zo lekker wegkijkt
Onze hersenen houden van simpel vermaak. We worden de hele dag overspoeld met prikkels—werk, nieuws, sociale media—dus als we eindelijk op de bank ploffen, willen we niet nadenken. Reality-tv biedt precies dat: makkelijk te volgen verhalen, duidelijke good guys en bad guys, en gegarandeerd drama zonder dat we er emotioneel bij betrokken raken. Geen ingewikkelde plotwendingen of diepgaande karakterontwikkeling, gewoon pure, hersenloze ontspanning.
Het experiment: hoe ‘echt’ is reality?
De naam ‘reality-tv’ is eigenlijk een grote grap. Want hoe ‘echt’ is het als deelnemers onder contract staan, de productie hen stiekem aanstuurt en ruzies vaak gescript of minstens een beetje opgehitst worden? Toch werkt het. We wéten dat het nep is, maar onze hersenen trappen er steeds weer in. Waarom? Omdat het net genoeg echtheid bevat om ons te laten twijfelen—en dus blijven we kijken.
De psychologie achter onze verslaving
Waarom kunnen we ons niet losrukken van dit soort programma’s? Simpel: drama geeft dopamine. Het is dezelfde reden waarom roddels zo verslavend zijn. Elke plotwending, ruzie of onverwachte exit prikkelt ons brein. Bovendien voelen we ons automatisch slimmer dan de deelnemers en dat geeft een lekker gevoel. Want laten we eerlijk zijn: na een aflevering van Ex on the Beach voelt iedereen zich toch een stukje slimmer?
Iedereen zegt ‘ik kijk dit niet’, maar de cijfers liegen niet
Vraag een random groep mensen of ze reality-tv kijken en de helft zal beweren dat ze ‘nooit zoiets doms zouden opzetten’. En toch breken programma’s als Love Island en Temptation Island keer op keer kijkcijferrecords. De reden? We kijken het wél, maar we schamen ons ervoor. Het is entertainment dat ‘te dom’ is om toe te geven, maar te verslavend om te negeren.
We blijven kijken – en we houden ervan
Reality-tv is een guilty pleasure die we collectief ontkennen, maar massaal consumeren. Het is trashy, het is nep, het is soms te cringy om aan te zien—en tóch zitten we er elke keer weer middenin. En eerlijk? We vinden het heerlijk.
